In die vier jaar gebeurde een hoop. Ik werd veertig, mijn relatie van 20 jaar ging over en ik verloor mijn vader. Voor het eerst in mijn leven werd ik echt gedwongen stil te staan bij wat ik had, wat ik kwijt was, en ging ik nadenken over hoe nu verder.
Een van de dingen die ik me voornam: om opener en duidelijker te zijn over wat ik denk en voel. In eerste instantie naar mijn omgeving, maar niet lang daarna maakte ik een podcast serie over wat er allemaal op me afkwam in dit nieuwe hoofdstuk van mijn leven. Ik merkte dat ik opeens zonder filter over gevoelens ging praten: een ware revolutie in mijn hoofd. Er gebeurde in deze periode zo veel tegelijk dat ik aantekeningen maakte om mijn gedachten te ordenen: zo ontstond mijn chaos-boekje.
— Tekst gaat verder onder de foto —
Niet lang daarna werd ik gevraagd om me te doen aan Beste Zangers, met daarin onder andere de Turkse zangeres Karsu. Toen ik haar ‘Birak Beni Böyle’ hoorde, ontroerde me dat me zonder dat ik het verstond. Sterker nog, ik kreeg een idee voor een tekst: een Nederlandse tekst. Samen met Paul de Munnik schreef ik ‘Jij Maakt Muziek’, waarvan de eerste regels rechtsreeks uit het chaos-boekje kwam. Opeens was de ban gebroken: ik durfde het in het Nederlands te zingen, en dat voelde als een enorme bevrijding. Ik was één met de tekst, ik wás het lied.
Het bleek het startschot van een grote hoeveelheid Nederlandstalige liedjes die ik zou gaan schrijven, en ook niet de laatste die ik samen met Paul zou maken. Zo schreef ik samen met hem en Lucas Hamming ‘Ondersteboven’. Een energieke song waarin ik zing over vooruit willen in het leven, maar wel te willen putten uit de bron: het pure jeugdige verlangen van hoop en dromen.
